De Zonnebaadster

Nu hier alom de witte schitter daagt
de groeiende daver schalle,
bezweert de wachthoudende baadster
dit hectisch geweld,
om al wat stoort
in rustend zingenot te schonen.

Hier aan deze singelgazonne
spreidt zij hare vruchtbaarheid.

Om voor gejaagden dan een oord
zo vredig tussen het struweel,
met de ganzen en de eenden
in wiegend boomgedruis.
En een zingende merel aan de wegkant,
om de verliefdheid van een
dromerig paartje.

En zij dan die in haar hurkende zit
zich baadt in zonne,
in de zachte overgave
van een lieve ontvangenis.

Dit Waakopbeeld zo wezenlijk
van mens gesponnen en op de juiste
plek gekomen, om hen die deze oase,
deze vrijplaats, ach hoe wonderlijk
zo met liefde onderhouden

Deze zachtmoedige singel die zichzelf
in alle weerwil toch weet te bewaren,
om toekomstig te zijn, te overleven,
als door een natuurlijke geheimenis gedragen.

Ach laat ons dit dan een teken noemen
het meest wonderlijke dat in deze stad geschiede.

Het is onze psyche die zich hier nu baadt
in de zon aan water, onze psyche is het!
Ons diep verstopte zelfverlangen,
als onze jeugd nog in het paradijs.

Joop van den Bos